پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

«علی بیزه» از رزمندگان حاضر در هشت سال جنگ تحمیلی که در دهه ۶۰ نقش موثری در شکل‌دهی و سامان‌دهی مرکز عملیات کمیته مرکزی برای مقابله با خانه‌های تیمی منافقین در تهران را داشت، در خصوص منافقین {مجاهدین خلق} می‌گوید که از اینکه بیایند در حکومت شریک بشوند، یا وزارتخانه‌ای را بگیرند و یا در یک قسمتی از حکومت همراه باشند، راضی نبودند. این‌ها دنبال کل حکومت بودند؛ چون اصلا روح سازمانی‌شان این گونه بود. به نظر من برای آن‌ها فرق نمی‌کرد که روحانیت و جمهوری اسلامی حاکم باشند یا کسانی دیگر؛ مثلا شما فرض کنید اگر جبهه ملی یا نهضت آزادی هم حاکم بودند، بازهم این‌ها درگیر می‌شدند؛ چون افراد تمامیت‌خواهی بودند و همان‌طور که بعد‌ها هم با هیچ کسی نساختند، آنوقت نیز فقط دنبال یکه‌تازی بودند. روایت‌های علی بیزه، شنیدنی است. روایتی از سرنوشت مصطفی رجوی (فرزند مسعود رجوی)، که به فرانسه رفت و به منافقین پیوست و بعد‌ها از راه و رسم پدرش و آن سازمان مخوفی که پدرش درست کرده بود، برید. او الان {در فرانسه} زندگی معمولی دارد. روایت ۷۰ عملیات روزانه در تهران در ابتدای انقلاب. روایت لو رفتن موسی خیابانی و همانند آنها.

اما در مجلس ختم سردار علی تحیری یکی از مبارزان انقلابی بریز و بپاش زیادی با شیوه اشرافی گری صورت گرفته است که جای تعجب دارد چطور خانواده یک مبارز انقلابی در این مدت به این ثروت عظیم دست یافته اند که چنین مراسمی با هزینه گزاف برای پدرشان گرفته اند.

اکبر براتی درباره روزهای پرالتهاب و دوران ساز اوایل انقلاب که خود او نقش مستقیم در بسیاری از رویدادهای آن داشت، می‌گوید.